Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GORECKI Walenty (zm. ok. 1812) wojski wileński 1°
2. GORECKI Tadeusz (1825-1868) malarz 1°
3. GORECKA Maria Helena (1835-1922) pisarka, działaczka filantropijna 2°
4. GORECKI Ludwik Władysław (1863-1936) lekarz 2°
5. MICKIEWICZ Adam Bernard (1798-1855) poeta 3°
6. MICKIEWICZ Władysław Józef (1838-1926) biograf Adama Mickiewicza, tłumacz, publicysta 4°
7. MICKIEWICZ Józef Teofil (1850-1938) pianista, pedagog, publicysta we Francji 4°
8. SZYMANOWSKA Marianna (1789-1831), pianistka, kompozytorka 4°
9. BARTELS Artur (1818-1885) satyryk, pieśniarz, rysownik 5°
10. SZYMANOWSKA Zofia (1825-1870), malarka 5°
11. MICKIEWICZ Aleksander Julian (1801-1871) profesor prawa 5°
12. MICKIEWICZ Franciszek Bronisław (1796-1862) powstaniec 1831 5°
13. DEYBEL Ksawery (ok. 1785-1841) właściciel pensji żeńskiej w Wilnie 6°
14. ROSIŃSKI Ludwik (1861-1931) drukarz, księgarz, nakładca 6°
15. LENARTOWICZ Teofil Aleksander (1822-1893) poeta, rzeźbiarz 6°
16. ŚLASKI Jan Stanisław (1895-1940), poseł i senator RP 6°
17. LESZCZYŃSKI Jan Nepomucen (1806-1886) pedagog 6°
18. BRZEZIŃSKA Filipina (1800-1886) kompozytorka, pianistka 6°
19. LESZCZYŃSKI Stanisław Andrzej (1856-1914) adwokat, działacz oświatowy i polityczny 6°
20. MALEWSKI Franciszek Hieronim (1800-1870) filomata, prawnik, założyciel Tygodnika Petersburskiego 6°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 6.563.39 - t. VI s. 241: Goreccy v. Góreccy h. Dołęga
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 6.563.48 - t. VI s. 241: Goreccy v. Góreccy h. Dołęga
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 6.563.51 - t. VI s. 241: Goreccy v. Góreccy h. Dołęga
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 229/1861 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=44757 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):

  Antoni GORECKI
  znany poeta i bajkopisarz; zm. 19 IX 1861 w Paryżu, pozostawił syna, znakomitego malarza, połączonego związkiem małżeńskim z córka nieśmiertelnego wieszcza naszego Adama
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 305: psb.7132.5
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 306: psb.7133.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 313: psb.7140.3
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 313: psb.7141.2
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 314: psb.7142.4
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: GÓRECKI (Górecki) Antoni - 1802-06 studiował literaturę na uniwersytecie wil. 1809 przedostał się do Księstwa Warszawskiego i wszedł do służby w 15 pp. W kampanii 1812 adiutant gen. Mielżyńskiego (był już wówczas autorem cenionych pieśni obozowych i wierszy), Smoleńsk, Możajsk, Tarutino, Berezyna, 1813 otrzymał Legię Honorową. Wyszedł z wojska w stopniu kpt. i zajął się gospodarką na roli w okolicach Wilna. 1815 po ciężkiej chorobie udał się do Włoch, 1816 był we Francji, 1817 znowu w Italii, 1818 wrócił do kraju. Gospodarował w majątku Dusieniaty k. Wilna, ożenił się z Weroniką Eydziatowiczówną zaprzyjaźniony był z Mickiewiczem i filomatami. 1828 za bajkę „Furmani” aresztowany, wywieziony do Warszawy, tu uwięziony, podpisał 25.6.28 deklarację, iż zaniecha w swych pismach aluzji politycznych, i został zwolniony. Brał udział w przygotowaniu powstania na Litwie. W powstaniu mianowany szefem sztabu przy Karolu Załuskim, był jednym z naczelników powstania telszewskiego, miał stopień płka sztabu, bił się pod Derbianami, Połągą i Taurogami. Wysłany z misjąza granicę, dotarł do Szczecina, wsiadł na angielski statek „Penelope” i po krótkim pobycie w Szwecji i Anglii dotarł 7.31 do Paryża. Wraz z Mickiewiczem wyjechał do Drezna, gdzie wspierał emigrantów udających się do Francji. Pod koniec 1832 wrócił do Paryża i zamieszkał tu na stałe. 1832-39 członek Towarzystwa Historyczno-Literackiego, potem stał się przeciwnikiem Czartoryskiego, zbliżając się do demokratów. Z entuzjazmem powitał Towiańskiego i został jednym z pierwszych jego wyznawców, ale już 9.41 zerwał z „mistrzem” i zaczął go zwalczać, co z kolei skłóciło go z Mickiewiczem. 15.12.40 brał udział w pogrzebie prochów Napoleona jako jeden z nielicznych oficjalnie zaproszonych Polaków. Po 1853 otrzymał medal św. Heleny. Żył w osamotnieniu, bo synowie Ludwik i Tadeusz pozostali w kraju, a 1839 zostali przymusowo wywiezieni do Petersburga. Od 1844 stan jego zdrowia pogarszał się, od 1858 zmuszony był zamieszkać w domu opieki. Pociechą było dlań przybycie syna Tadeusza, ożenionego z Marią Mickiewiczówną. Zm. 18.9.61 w domu opieki dra Dubois w Paryżu, pochowany na cmentarzu w Montmorency.
  n.12497 Nekrologia Minakowskiego (12497)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim