Zbigniew Pronaszko (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

PRONASZKO Zbigniew (27 V1885 Derebczyn na Podolu - 18 II 1958 Kraków), scenograf
Był synem Franciszka P., dyr. cukrowni, i Feliksy Bony z Sawickich, bratem => Andrzeja P. Uczył się początkowo w Winnicy. Malarstwo studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie, później w 1906-11 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (uczeń T. Axentowicza i J. Malczewskiego). Główną dziedziną twórczości P. stało się malarstwo sztalugowe i rzeźba. Był jednym z najwybitniejszych malarzy pol. pierwszej poł. XX w. W 1914 w Krakowie wspólnie z bratem Andrzejem wziął udział w wystawie teatr. (projekty do „Judasza z Kariothu” K.H. Rostworowskiego). Z tego okresu zachowały się też jego niezrealizowane projekty dekoracji do „Dziadów” (1915) i baletu „Taniec ognia” (1914-16). Jako scenograf debiutował 28 XI 1915 w Zakopanem, gdzie wraz z Andrzejem P. projektował dekoracje do fragm. „Lilii Wenedy” i „Legionu” w T. Zjednoczonych Artystów (reżyserował S. Żeromski). W sez. 1916/17 w krak. T. im. Słowackiego projektował wspólnie z Andrzejem P. kostiumy do „Akropolis” (1916) i scenografię „Niebieskiego ptaka” (niezrealizowana), oraz wspólnie z Z. Wierdakiem dekoracje do „Powrotu Odysa” (praprem. 1917) i samodzielnie kostiumy; od lutego 1917 był naczelnym rekwizytorem T. Ludowego w Krakowie. W 1917 wraz z bratem i T. Czyżewskim stworzył tu grupę formistów. W 1919 wszedł do zespołu Reduty i jako „kierownik plastyki scenicznej” projektował dekoracje do otwierającego działalność Reduty przedstawienia „Ponad śnieg”. S. Żeromski nazwał go wówczas „niezwykle pomysłowym technikiem kulisy”. W 1919 ożenił się z Normą Taub. W 1922 projektował lalki do szopki satyrycznej „Pikadora” (J. Tuwim, A. Słonimski, J. Lechoń: „Pierwsza szopka warszawska”, Kraków 1922). W 1923 w T. im. Słowackiego w Krakowie projektował wspólnie z Andrzejem P. dekoracje do „Czupurka”, wspólnie z S. Popławskim rzeźby do „Zmartwychwstania” K.H. Rostworowskiego, sam - scenografię „Dardamelle rogacza”. Również w tym samym roku w operetce krak. projektował dekoracje do „Ostatniego walca”. Podczas pobytu w Wilnie w 1923-24 (był tu zastępcą prof. Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. S. Batorego) projektował dekoracje dla opery do „Opowieści Hoffmanna” oraz dla T. Polskiego do „Złotych więzów” (1924). W grudniu 1924 rozpoczął pracę w Warszawie, w T. im. Bogusławskiego, gdzie wspólnie z Andrzejem P. opracował scenografię Schillerowskich inscenizacji „Pasterki wśród wilków”, „Bandurki”, „Kniazia Patiomkina”, „Złotego płaszcza”, „Achilleis” (1925), „Róży” (1926), oraz „Cyrulika sewilskiego” w reżyserii A. Zelwerowicza (1926). W 1929 projektował dekoracje do „Aidy” w operze warszawskiej. W 1933-38 współpracował w Krakowie z T. Artystów „Cricot”, gdzie projektował m.in. scenografię „Reportażu z przedmieścia” (1934), maski i kostiumy do szopki politycznej „Herod i Ariowie” (1937), scenografię „Męża i żony” (1938). Od 1945 był prof., a w 1949-51 rektorem ASP w Krakowie. Portretował ludzi teatru, m.in. Leona Schillera.

Zbigniew Pronaszko (ID: psb.24306.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Inne małżeństwa i dzieci ojca: Franciszek Pronaszko, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl