Utworzenie funduszu dla szpitali Zinkowskiego i Hrumiackiego w województwie podolskim

Parlament naszej Unii podjął dzisiaj decyzję o zatwierdzeniu funduszy dla dwóch szpitali na Podolu: Zinkowskiego i Hrumiackiego. Fundusz dla szpitala przy kościele parafialnym w Zinkowie wyniesie 10 tysięcy złotych, a dla cerkwi w Hrumiacce - 8 tysięcy. Środki te będą przeznaczone na potrzeby ubogich obywateli parafii Zinkowskiej, wyznających obrządek łaciński i będących w stanie niezdolnym do pracy. Biskup Kryspin Cieszkowski wraz z proboszczem z Zinkowa zajmą się rozdzieleniem ww. sum, które zostały ulokowane w dobrach dziedzicznych na terenie województwa podolskiego. Wysokie Izby podporządkowały szpitale i ich fundusze nadzorowi komisji policji obu krajów Unii.

Tematy: Aprobata funduszu szpitali; Szpitale Zinkowskiego i Hrumiackiego; Województwo podolskie; Utrzymywanie ubogich; Obrządek łaciński; Proboszcz Zinkowski; Biskup niceński Kryspin Cieszkowski; Dobra dziedziczne; Komisja policji obu narodów;

Komisja Skarbowa Rzeczypospolitej Obojga Narodów

Szanowni studenci i czytelnicy, dzisiejsze wydarzenia parlamentarne roztoczyły przed nami kolejny akt politycznego teatru. Zarządzające naszym portfelem państwowym ministranci finansów Uniiprzedstawili nowy projekt ustawowy, który wydaje się być niczym malowanie starego płotu na nowy kolor, z nadzieją, że pomimo lat nadszarpnie wiatrem, będzie jeszcze służył niejednemu pokoleniu. Nawiasem mówiąc, pomalowany na goździkowo – bo jak to inaczej w naszej realii.

Otóż, czym jest ta Komisja Skarbowa, którą Izby Parlamentu zatwierdziły? Przede wszystkim, jest to ciało zarządzające finansami Unii, podzielonej na Polskę-Ukrainę i Litwę-Białoruś, ale gości nas interesuje krajowe złotówki i grosze, więc skupmy się na naszych funduszach. Komisja składać się będzie z ministrów skarbu i wydelegowanych komisarzy – przedstawicieli Sejmu (bądź w ówczesnej terminologii "Stanu Rycerskiego") oraz Senatu, co by zastępstwo demokratycznych pilnowało losów naszej monety. Do towarzystwa dodano jeszcze przedstawicieli miast, aby i oni mogli dorzucić swoje trzy grosze do wspólnego kociołka.

Za co komisja będzie odpowiadać? Odpowiedzią strach przedstawić w wielości– wielkie są to sprawy. Ale być może najważniejsze to nadzór nad dochodami państwa, kontrola wydawania pieniędzy, pieniądzami wprawdzie nie są, ale „dobrobytem narodowym cichym”. To oni będą wypisywać zasoby na potrzeby wojska, inwestycje, wypłaty i wszystkie inne państwowe wydatek – kortko mówiąc, komisja ma zarządzać krajowym skarbcem.

Czy Komisja Skarbowa będzie miała nieograniczone możliwości? Oczywiście nie. Parlament, znany z demokratycznego instynktu, nałożył kaganiec w postaci zakazów i ograniczeń, by finansowi baroni nie poczuli się zbyt komfortowo na stołkach władzy pieniądza. Nie wolno im będzie wprowadzać nowych podatków czy ceł bez wyraźnej zgody Unii. Nie wolno im zamknąć granic dla handlu, nie mogą bawić się w przedsiębiorców, kreując monopole.

Komisja Skarbowa ma też ograniczenia w dewizach sądowych – zajmie się tylko określonymi typami spraw, jak nadużycia finansowe czy krzywdy wyrządzone urzędnikom skarbowym na służbie. Chodzi o to, żeby nie wnikać zbyt łakomie w cudze sprawy i koncentrować się na własnych – tych silnie związanych z pracą skarbnika.

Choć sołtys się zmienia, wieś pozostaje tą samą. Istnieje jednak nadzieja, że Komisja Skarbowa stanie się gwarantem stabilności i zdrowego rozsądku w gospodarkowym domu Unii. Cóż, czas pokaże, czy łatwica będzie wydajna.

Pamiętajmy też, że zarówno Pan Prezydent, jak i debatujący parlamentarzyści zastrzegają sobie prawo kontrolowania tejże Komisji, by skarbnicy nie zapomnieli komu służą i z czyich pieniędzy korzystają.żywo koszta swojej pracy – a każda nieobecność na posiedzeniu to mniej monet w kieszeni.

Czyż to nie wprowadza duszę spokoju w obywatela, by wiedział, że jego skromne podatki będą pilnowane jak oko w głowie? Ach, retoryka...

Nie myślmy jednak, że komisarze będą mogli na luzie wyciągnąć szyję przed odpowiedzialnością. Komisja ma być obiektem stałego nadzoru zarówno przez Sejm, jak i przez Pana Prezydenta, który z dystansu doglądać będzie skarbowych cudów.

Kiedy rozbrzmiewają słowa przysięgi, każdy komisarz staje się rycerzem finansowej sprawiedliwości. Oblubieni prawem, obwarowani odpowiedzialnością, mają zadanie: obronić złotówki narodowe i podawać sprawy do sejmu za wszystko, co zrobili albo zaniedbali.

Co więcej, wybrzmiewa tu wyraźny nakaz, aby zarówno Pan Prezydent, jak i cała Komisja utrzymywali stały kontakt z innymi komisjami rzeczypospolitymi – co to za uczta, gdy niema na niej gospodarza lub komunikacji. Bo choć pieniądz ma wiele twarzy, tutaj wszyscy muszą dążyć do tego samego – dobrobytu i potęgi Unii, bez względu na brązowe czy srebrne odcienie.

Kroniki przyszłych dni pokażą, czy ciąg dalszy tej historii będzie godny uwiecznienia na kartach gazet, czy też przeistoczy się w monotonny szemranie rozczarowanej publiczności. Obecnie, możemy jedynie śledzić rozwój sytuacji i modlić się o mądrość dla tych, którzy na nasze skarby zerkać będą.

Żartując powiem: Zapnijmy więc manatki i przygotujmy się na ciekawe wieści z naszej komisji – bo przecież gdzie skarb twój, tam i serce twoje.

Tematy: Komisja Skarbowa Obojga Narodów; skład komisji; obowiązki i wybór komisarzy; przepisy służbowe i procedury; administracja publicznych dochodów; kontrola nad skarbem Rzeczypospolitej; regulacje dotyczące handlu i cel; zarządzanie finansami państwa; relacje z sejmem i królem; sankcje za przewinienia urzędnicze; przysięga komisarzy;