W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej; wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.
- DWORZACZEK Józef (zm. 1868) lekarz, powstaniec 2°
- DYBEK Włodzimierz Aleksander (1824-1883) profesor patologii 3°
- HUBE Michał (1779-1840) referendarz Rady Stanu 3°
- BŁESZCZYŃSKI Julian (1825-1871) heraldyk 4°
- DYBEK Andrzej Franciszek (1783-1826) profesor chirurgii 4°
- HUBE Józef (1804-1891) prawnik, pisarz 4°
- HUBE Karol (1826-1881) prawnik 4°
- HUBE Romuald Jan (1803-1890) prawnik, historyk 4°
- ARNOLD Jerzy Chrystian (1747-1827) historyk medycyny 5°
- MAKOMASKI Konstanty Ludwik (1894-1969) prawnik 5°
- BADER Antoni (1768-1842) pedagog 5°
- PŁOŃSKI Michał (1778-1812) rysownik, grafik, malarz 6°
- ARNOLD Jerzy (ur. 1791) pułkownik, powstaniec 1830 6°
- GEMBARZEWSKI Kazimierz (1840-1876) prawnik 7°
- GAY Jakub (1800-1849) architekt 7°
- CZAJKOWSKI Paweł (zm. 1839) poeta, profesor UJ 7°
- CZAJKOWSKI Antoni (1816-1873) prawnik, poeta 7°
- DANISZEWSKI Witold (1844-1916) powstaniec, pamiętnikarz 7°
- KRZYŻANOWSKI Jan Kanty (1789-1854) pedagog 7°
- HANNEMANN Jakub Karol (1850-1937) inżynier komunikacji 8°
Uwagi
Polski Słownik Biograficzny t. 6 str. 25: psb.4857.1
Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 271): Dworzaczek Ferdynand [Gotard, Karol], Wydział Lekarski, wpis 16 IX 1823 Ur. – według Kośmińskiego – prawdopodobnie w Człuchowie w Prusach Zachodnich. Syn Wacława i Józefy Hube. Przez matkę był spowinowacony z Józefem i Romualdem Hube. Dwa lata studiował na Uniw. Warsz. (gdzie zaprzyjaźnił się z Karolem Libeltem i późniejszym znanym księgarzem i wydawcą Janem Konstantym Gałęzowskim), a następnie w Berlinie (1826-1828), wreszcie wobec trudnych warunków doktoryzowania się w Warszawie kontynuował studia (1828/29) w Lipsku u Clarusa i w Paryżu. W 1830 uzyskał na Uniw. Wileńskim stopień lekarza kl. I z dopuszczeniem do egzaminu na stopień doktora medycyny, który otrzymał w tymże roku na podstawie rozprawy „De morbis cutis syphylicitis”. W czasie powstania walczył z dużym skutkiem z epidemią cholery w Zamościu. Przeprowadzał tam sekcje zwłok zmarłych na tę chorobę. Następnie kierował szpitalem dla chorych na cholerę na Bagateli w Warszawie, a także bojowo spisywał się na froncie. Komendant Zamościa płk Krupiński raportował naczelnemu wodzowi 28 IV 1831 o gotowości wyjazdu dra Dworzaczka i prosił, aby tam wrócił w stopniu lekarza dywizyjnego. Odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania emigrował i w 1831-1835 studiował w Getyndze i Heidelbergu razem z wybitnym później lekarzem Sewerynem Gałęzowskim, a potem anatomię patologiczną w Paryżu, gdzie pod wpływem szkoły Laënneca stał się zwolennikiem kierunku empirycznego. W Paryżu związał się przyjaźnią z dr. Karolem Marcinkowskim i Fryderykiem Chopinem i był czynny jako członek Tow. Naukowego Polskiego i Tow. Pań Polskich ku Wspieraniu Biednych, w którym był jednym z „dystrybutorów” Tow. Dobroczynności. W 1835 wrócił do kraju i był w 1835-1837 lekarzem Szpitala Ewangelickiego w Warszawie przy ul. Karmelickiej, a w 1837-1847 dyrektorem tegoż Szpitala. Stanowisko to zlecił mu jego przyjaciel Wilhelm Malcz. Nie cieszył się jednak dobrą opinią władz i w czasie pobytu Mikołaja I w Warszawie osadzono go w Ratuszu. W 1847 stracił wzrok, opuścił szpital i Warszawę (mieszkał w kamienicy Malcza na Krak. Przedmieściu) i osiadł w 1850 w wydzierżawionej wsi Topola Królewska pod Łęczycą. W 1855 został wybrany członkiem Wileńskiego Tow. Lekarskiego. Autor wielu prac, przeważnie dyktowanych, z zakresu medycyny (np. Wstęp do higieny) i filozofii (O życiu – 8 rozpraw, m. in.: O atmosferze, Człowiek, O pojęciu życia przez filozofów starożytnych, Rzecz dotycząca filozofii medycyny, O powołaniu lekarza). Był uważany za ojca filozofii medycznej w Polsce. Wywarł duży wpływ na Tytusa Chałubińskiego, który pracował pod jego kierunkiem w Szpitalu Ewang. D. w swych filozoficznych rozważaniach zwalczał zarówno materializm, jak i heglowski idealizm i niemiecką spekulacyjną medycynę romantyczną. Był współpracownikiem „Biblioteki Warszawskiej”. „Pamiętnika Tow. Lekarskiego Warsz.”, „Tygodnika Literackiego”, „Dzwonu Literackiego”, z którym również współpracowali Wojciech Jastrzębowski i Oskar Kolberg. Będąc zwolennikiem reform Wielopolskiego zwracał się do niego w liście z 28 IV 1861, podpisanym tragicznym „Ślepy”, na wieść o jego nominacji na głównego dyrektora Komisji Rząd. Wyznań Rel. i Ośw. Publ.: „Kraj cały przyjął z radością nominację ... O niech Pan nie plami swych pierwszych reform krwią takich ofiar... List ten piszę do Pana, widząc z boleścią szerzącą się obawę i zachwianie zaufania, do czego dały powód ostatnie rozporządzenia dotyczące Tow. Rolniczego i Straży Obywatelskiej”. D. prowadził salon artystyczno-literacki, w którym stale bywali Józef Korzeniowski z żoną, Wilhelm Malcz, Antoni Muczkowski, Antoni Szateński, Tytus Chałubiński i Wilkońscy. Największą jednak popularność zyskał dobrocią wobec biednych pacjentów. „Pokoje [jego] w Warszawie już o piątej pełne były ubogich, którym człowiek-lekarz wydzielał wsparcie i recepty do apteki, gdzie na rachunek jego dawano im darmo lekarstwa” – pisano o nim. Siostra jego Paulina była żona doktora Dybka. Zmarł w swoich dobrach Sierpów pod Łęczycą.
Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: DWORZACZEK Ferdynand Gotard Karol - Ukończył szkoły pijarskie w Warszawie i Płocku, wstąpił 1823 na Wydział Lekarski UW, 1825 przeniósł się do Berlina, potem Lipska, a 1830 do Wilna, gdzie 1830 uzyskał doktorat. W powstaniu chirurg st., pracował w szpitalach wojskowych. Położył znaczne zasługi w zwalczaniu cholery w Zamościu. Byl również kierownikiem szpitala dla cholerycznych w Warszawie na Bagateli. Otrzymał za to krzyż złoty. 1831 podjął studia w Getyndze i Heidelbergu, 9.32 przybył do Francji i zamieszkał w Paryżu. 15.9.32 prosił o przeniesienie do Strasburga dla kontynuowania studiów. Nie zgodzono się na to, ale zaproponowano mu Montpellier. Od 1833 członek Towarzystwa Historyczno-Literackiego. Studiował w Paryżu anatomię patologiczną. 7.35 wyjechał do Polski i został 1837 dyrektorem Szpitala Ewangelickiego w Warszawie. Jeden z najwybitniejszych lekarzy polskich XIX wieku. 1847 utracił wzrok i swoim następcą w Szpitalu Ewangelickim wyznaczył młodego Tytusa Chałubińskiego. Osiadł we wsi Topola pod Łęczycą, gdzie zm. 15.12.76.
n.18526 Nekrologia Minakowskiego (18526)
sw.281843 Informacja p. Anny Krusche (z 27.3.2013)
|
|