Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KRYSIŃSKI Dominik (1785-1853) polityk, ekonomista 3°
2. SYGIETYŃSKI Leon (1822-1891) właściciel ziemski, dziennikarz, tłumacz, literat 3°
3. JASIŃSKI Jakub (1791-1855) lekarz, fizyk 4°
4. SYGIETYŃSKI Antoni (1850-1923) krytyk literacki, artystyczny, muzyczny i teatralny, prozaik, pianista, tłumacz 4°
5. CZYŃSKI Czesław (1858-1932) okultysta 4°
6. DOMASZEWSKI Jan Wacław (1848-1915) prawnik 4°
7. SZYMANOWSKI Jan Michał (1805-1864), członek Rady Stanu Królestwa Polskiego 5°
8. SYGIETYŃSKI Tadeusz (1896-1955) kompozytor, dyrygent, pianista, tłumacz, założyciel i dyrektor zespołów pieśni i tańca Mazowsze i Warszawa 5°
9. KRYSIŃSKI Ildefons (1795-1870) chirurg, psychiatra 5°
10. KRYSIŃSKA Maria Anastazja (1857-1908) poetka, powieściopisarka 5°
11. JASIŃSKI Stanisław Jakub (ok. 1823-1879) rejent, działacz kulturalny 5°
12. ŚWITALSKA Julia (1888-1956), producentka kosmetyków 6°
13. SZYMANOWSKI Zygmunt (1873-1956), lekarz bakteriolog, działacz polityczny 6°
14. SZYMANOWSKI Michał Alfred (1830-1889), ekonomista, prawnik 6°
15. MACHNICKI Roman Ludwik (1889-1943) inżynier, przemysłowiec naftowy 6°
16. KUTRZEBA Stanisław Marian (1876-1946) historyk prawa, profesor i rektor UJ, prezes PAU 6°
17. KOŚCIAŁKOWSKI Marian Zyndram (1892-1946) premier rządu RP 6°
18. KAPLIŃSKI Seweryn (1826-1857) prawnik, tłumacz 6°
19. KAPLIŃSKI Leon (1826-1873) malarz, pisarz 6°
20. KAPLIŃSKI Edward (1834-1879) budowniczy społecznik 6°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 4 str. 375: psb.3818.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 36): Czyński Jan, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa, Filozofii i Nauk Przyrod., wpis 5 X 1819
  Syn Stanisława. Pochodził z frankistowskiej rodziny. Rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym. 17 VII 1822 uzyskał stopień mgra prawa. Do wybuchu powstania w 1830 był patronem przy Trybunale Cywilnym w Lublinie. Po wybuchu powstania aktywny na terenie Lublina, prezes Resursy Obywatelskiej Lubelskiej, organizator ruchu powstańczego, założyciel i redaktor w 1830-1831 „Kuriera Lubelskiego”, następnie adiutant płk. Szeptyckiego, dowódcy Gwardii Narodowej woj. lubelskiego. Po przeniesieniu do Warszawy referendarz w Komisji Rządowej Wojny, a od czerwca 1831 bardzo aktywny i radykalny działacz, wiceprezes Tow. Patriotycznego. 27 VII 1831 przemawiał na obchodzie rocznicy rewolucji lipcowej urządzonym przez Tow. Patriot. Jako współredaktor „Nowej Polski” prowadził ostrą walkę z Rządem Narodowym. Przeciwnik dyktatury gen. Krukowskiego. Aresztowany 17 VIII 1831 jako jeden z przywódców zaburzeń 15 VII, został przez sąd wojenny zwolniony od zarzutów. Po upadku powstania przeszedł do Prus z Korpusem Rybińskiego. Na emigracji we Francji jeden z najradykalniejszych działaczy; mieszkał i działał w Paryżu, gdzie założył „Towarzystwo Przyjaciół Postępu”; członek Komitetu Narodowego Polskiego (Lelewelowskiego). Uczestniczył z ramienia tego Komitetu w 1833 w zjeździe demokratów niemieckich w Hambach. Przeciwnik polityki ks. Adama Czartoryskiego, wydalony został z Paryża w związku z opozycyjną akcją polityczną. Związany był z masonerią francuską, należał do łoży „La Trinite Indivisible” i wydawcą „La Russie Pittoresque”, które stało się przedmiotem ataków emigracji polskiej za gloryfikowanie przyszłej demokratycznej Rosji. Po powrocie do Francji zaprzyjaźniony z Ledru-Rollin, Raspailem, przystał do francuskiej organizacji republikańskiej i został współpracownikiem demokratycznych gazet francuskich: „Le Reformateur”, „La Tribune”, „Le Peuple”, „Le Consti-tutionnel”. Od października 1833 członek Tow. Dem. Polskiego i współredaktor organu Sekcji Centralnej „Postęp”. Atakował z nim Adama Mickiewicza. Skreślony został z listy członków TDP w 1836 w związku ze sporami w sprawie taktyki wobec przeciwników politycznych. Przed usunięciem go zarzucał w liście do J. N. Janowskiego Towarzystwu Dem. Pol., że wodzi go za nos szlachta. Odpierał zarzuty (w związku z „La Russie Pittoresque”), że zbrodnią jest pisać o rewolucji rosyjskiej. Podkreślał konieczność współdziałania z Rosjanami, którzy dążą do rewolucji. Uważał za potrzebne nawiązanie przez Towarzystwo Demokratyczne kontaktów z Żydami francuskimi, poznanie ,Archives Israelites”. Tylko w sojuszu z miastem można wyzwolić lud. Za przedstawicieli demokracji miejskiej uważał Pułaskiego, Cyprysińskiego, Mochnackiego, Krępowieckiego, Drewnickiego, Brawackiego. Bronił Krępo-wieckiego, z którym rozszedł się z powodu różnicy zdań w sprawie żydowskiej. Zarzucał demokratom, że nic nie zrobili w sprawie żydowskiej. Nazywał siebie furierzystą. Świetny radykalny publicysta, wydawał w 1835-1836 wraz z Szymonem Konarskim czasopismo „Północ”, był członkiem redakcji „Nowej Polski”, a w 1837 pisma „Polska”. Następuje później dłuższa przerwa, w każdym razie osłabienie jego działalności politycznej w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Jego twórczość poza publicystyczną, i to wielojęzyczną, lat 1831-1838 poświęcona jest prawie całkowicie sprawom polskim, propagowaniu idei walki powstańczej 1831, obronie działalności lewicy powstańczej. W 1832 wydał po francusku i niemiecku, ogłoszony w Warszawie pod koniec powstania, Dzień piętnasty sierpnia i sąd na członków Towarzystwa Patriotycznego, ponadto w tymże roku opublikował swoje przemówienie Józef Kozłowski, głos miany na obchodzie uroczystym 29 XI 1832. Pisał życiorysy Polaków w „Biographies des hommes du jour”, a w 1839 ogłosił w Paryżu historię Polski pt. Histoire de Pologne depuis les temps les plus reculés jusqu'a nos jours sur un plan nouveau avec des tableaux synoptiques des évenéments. Atakował w niej obu zaborców, Prusy i Rosję. W 1832 wydał w Fürth Preussen im Jahre 1831 oder Verfahren der Preussischen Militärbehörden gegen heimatlosen Polen, a w 1834 w Paryżu Systeme peniten-tiaire des prisons russes en Pologne. Zyskał popularność również jako powieściopisarz. W 1833-1834 wydał w Paryżu głośną 4-tomową powieść z życia Królestwa Polskiego, Cesarzewicz Konstanty i Joanna Grudzińska, czyli jakobini polscy, której V wydanie ukazało się w 1856. W latach czterdziestych i pięćdziesiątych zmniejsza się jego aktywność wśród emigracji polskiej. Energię swą, talent polityczny i literacki oddaje sprawom europejskim i społeczno-politycznym, robotniczym oraz kwestii żydowskiej. Pozostaje pod wpływem ideologii utopijnych socjalistów, Fouriera, oraz spiskowca rewolucjonisty Augusta Blanqui. Działa w założonym przez ostatniego Stowarzyszeniu Rodzin, w 1839 jest współwydawcą radykalnospołecznego pisma „Le Nouveau Monde”. Kilka publikacji poświęcił Fourierowi. W 1839 wydał w Paryżu Colonisation d'Alger d'apres la théorie de Charles Fourier, w 1840 r. Fourier n'a rien de commun avec Babeuf et Saint-Simon. Sprawom społecznym i klasie robotniczej poświęcone były: Almanach social pour l'année 1840 et 1841, przetłumaczone na angielski, niemiecki i portugalski Avenirs des ouvriers (1839), ABCD de l'organisation de travail oraz Avenir des femmes (1841), Systeme de fraternité (1849). W „Polsce Chrystusowej” ogłosił artykuł Co to jest dobre urządzenie ludzkości. Cz. uważał prawo postępu rozumu za siłę napędową historii. Postęp oświaty prowadził jego zdaniem do reformy stanu społecznego w sferze a) religijnej, jak usunięcie przesądów, nietolerancji i klerykalizmu, a wprowadzenie panowania „Boga Prawdy, Sprawiedliwości, Braterskiej Równości”, b) majątkowej, organizowanie wielkiej własności ziemskiej, uwłaszczenie chłopów. Widział też w przyszłości realizację programu pracy indywidualnej jako podstawy własności, wreszcie c) politycznej: zniesienie przywilejów, zrównanie w prawach i uobywatelnienie mieszczan, chłopów i Żydów, wprowadzanie zasady równości, wolności i braterstwa. Z Fouriera wziął do swej wizji przyszłej, nieantagonistycznej Polski zasadę gmin, „gdzie każdy mieszkaniec jest akcjonariuszem, odbierającym zapłatę stosownie do wniesionego kapitału, pracy i talentu”. Jego powieść napisana po francusku Le Kosak (1835-1836) została przetłumaczona na język holenderski, a Dziewica i starzec (1837) na francuski. Napisał też powieść Bunt kobiet (Paryż 1844) i komedię francuską Choix d'une Czarine (1842). O wszechstronności jego twórczości jako instrumentu działania politycznego świadczy jego praca Kopernik et ses travaux (Paryż 1847). Ożywienie życia politycznego na emigracji w 1861 powoduje również powrót Cz. do czynnego życia politycznego. W 1861 został członkiem Komitetu Tymczasowego Emigracji Polskiej. W 1862 wszedł w skład stałego Komitetu. W 1862 utworzył wraz z Ludwikiem Królikowskim (z którego pismem „Zbratnienie” współpracował w 1847/48), Ludwikiem Lublinerem, Andrzejem Skolimowskim i Wincentym Smagłowskim Zbratnienie Polskie Wszystkich Wyznań Religijnych. W 1863 założył tygodnik „La Pologne” w celu informowania opinii francuskiej i europejskiej o sprawie polskiej i powstaniu styczniowym. W 1864 przeniósł się do Londynu, gdzie założył Towarzystwo Pracowników Polskich i utrzymywał kontakt z Karolem Marksem. Był też w ostatnich latach życia londyńskim korespondentem lwowskiej „Gazety Narodowej”. Kwestia żydowska, przede wszystkim w Polsce, to trzeci front walki politycznej Cz., który propaguje zbratanie polsko-żydowskie. W 1843-1844 wydał ogółem 24 numery założonego przez siebie pisma „Echo Miast Polskich”, w którym wzywał do nadania praw politycznych Żydom polskim, a mieszczaństwo polskie do czynnego udziału w życiu politycznym. W 1847 redagował w Paryżu czasopismo „Reveil d'Israel”. Do wyjazdu do Anglii, w latach 1846-1863 publikował artykuły w „Archives Israelites”. Aktywność polityczną i literacką umożliwiał mu zabezpieczony byt materialny, miał bowiem dobrze płatną posadę w Zarządzie Kolei Północnej w Paryżu.
  Pisywał w prasie francuskiej pod pseudonimem Ernest Rollin. Zmarł w Londynie.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: CZYŃSKI Jan - pochodzenia żydowskiego, ale urodzony wychowany w religii rzymskokatolickiej. Ukończył Liceum Warszawskie, od 5.10.19 student Wydziału Prawa UW, 1822 otrzymał stopień mgra. Po odbyciu praktyki osiadł w Lublinie, gdzie był patronem przy tamtejszym Trybunale Cywilnym. Po wybuchu powstania założył w Lublinie dziennik „Kurier Polski”, był też prezesem Resursy Obywatelskiej. Od 12.30 starszy adiutant w stopniu kpt. dowódcy miejscowej gwardii narodowej pika Wincentego Szeptyckiego. Przyczynił się wydatnie do zorganizowania tej gwardii. W związku z groźbą zajęcia Lublina przez Rosjan, przeniósł się do Warszawy. Tu mianowany został referendarzem w KRW. Od 6.31 członek Towarzystwa Patriotycznego, został jego wiceprezesem. Nie brał wprawdzie udziału w wypadkach 15.8.31, ale został przejściowo aresztowany, oddany pod sąd, który go uniewinnił. 5.10.31 przeszedł z Rybińskim do Prus. Przybył do Paryża 23.12.31 i od razu stał się jednym z najradykal-niejszych działaczy. 31.12.31 przystąpił do Towarzystwa Naukowego Tułaczów Polskich, 14.2.32 założył Polskie Towarzystwo Przyjaciół Postępu i został jego prezesem. Należał też do Komitetu Narodowego Polskiego. 1833 z ramienia komitetu brał udział w zjeździe w Hambach. Przeciwnik Czartoryskiego, został 1.7.33 wydalony przez władze francuskie z Paryża do Brukseli. Nawiązał ścisłe kontakty z francuskimi republikanami, należał też do loży „La Trinité Indivisible” i wydawał „La Russie Pittoresque”. Po powrocie do Paryża współpracował z kilku francuskimi pismami republikańskimi, m.in. z „Le Réformateur” i „Le Constitutionnel”. Od 10.33 należał do TDP, był współredaktorem „Postępu”. 1836 skreślony jednak z listy członków. 10.9.34 potępił Czartoryskiego, ale 5.11.39 odwołał to oświadczenie. Od 1.1.35 do 12.10.35 wspólnie z Szymonem Konarskim wydawał „Północ”, należał też do redakcji „Nowej Polski”, a w 1837 pisma „Polska”. Pisał życiorysy Polaków do „Biographies des hommes du jour”, 1833-34 ogłosił powieść „Cesarzewicz Konstanty i Joanna Grudzińska, czyli Jakobini polscy”. Stopniowo zmniejszało się jego zainteresowanie sprawami polskimi, w latach czterdziestych i pięćdziesiątych zajmował się problemami ogólnoeuropejskimi oraz kwestią asymilacji Żydów. Sam uważał się za utopijnego socjalistę, zwolennika Fouriera. 1843-44 wydawał „Echo Miast Polskich”. Był zatrudniony w Zarządzie Kolei Północnej, co zapewniało mu podstawy egzystencji i pozwalało na działalność publicystyczną. W początkach lat sześćdziesiątych powrócił do spraw polskich, 1861 został członkiem Komitetu Jednoczącej się Emigracji, a 1862 wspólnie z Ludwikiem Królikowskim i Ludwikiem Lublinerem założył Zbratanie Polskie Wszystkich Wyznań Religijnych. 1863 wydawał tygodnik „La Pologne”. 1864 przeniósł się do Londynu, gdzie założył Towarzystwo Pracowników Polskich i utrzymywał kontakty z Marksem. 1866 przystąpił do Stowarzyszenia Podatkowego. Zm. 31.1.67 w Londynie.
  n.14340 Nekrologia Minakowskiego (14340)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim